Jak Tony Maylam przedstawił Doriana Graya?

Tytuł „The Sins of Dorian Gray"

Reżyseria:  Tony Maylam

Scenariusz:  Ken August, eter Lawrence

Kraj produkcji:  USA

 Rok produkcji: 1983

Długość filmu: 1 godz. 35 min.

Co by było, gdyby w rolę Doriana Graya wcieliła się kobieta? Główna bohaterka filmu to początkująca aktorka, mająca tylko jedno marzenie – być sławną i zapamiętaną na lata. Niestety, dziewczyna ma świadomość, że młodość przemija, a wokół niej jest mnóstwo koleżanek, które z chęcią ją zastąpią, więc korzysta z każdej nadarzającej się okazji, by zaistnieć, W trakcie robienia pewnych zdjęć próbnych zauważa ją Henry, łowca modelek. Proponuje dziewczynie pracę, lecz to wiąże się z rezygnacją z wielkich marzeń o Hollywood. Decyzja nie jest prosta, ale ogromne, piękne mieszkanie oraz spora doza narcyzmu sprawia, iż po pewnym czasie Dorian przyjmuje propozycję. Równocześnie kobieta rozkochuje w sobie żonatego mężczyznę, który za kilka miesięcy ma zostać ojcem. W chwili, gdy muzyk postanawia zakończyć małżeństwo, dowiaduje się, iż bohaterka nie jest zainteresowana trwałym związkiem.

Przez długi czas wydaje się, że powieść Wilde’a pojawia się wyłącznie, jako pretekst, by pokazać dylemat między wyborem pasji a stabilizacją  finansową oraz dość schematyczny wątek miłosny. Faktem jest, że scenariusz akcentuje kwestię posiadania własnej woli, Przez cały film piękność toczy wojnę między własnym narcyzmem i resztkami duszy. Posiadana taśma staje się nie tylko dowodem zbrodni, ale także wzmacniaczem pychy.

Belinda Bauer, przez genialną grę aktorską, stworzyła postać wielowymiarową, której trudno w pewien sposób nie współczuć. Odbiorca ma świadomość zbrodni, jakie popełnia bohaterka oraz widzi jej  bardzo niestabilną osobowość. Brak tu sztywności widocznej w powieści Wilda, która nadaje tajemniczości. Melodramatyczne wybuchy rozpaczy dają  nadzieję, iż puenta filmu może być inna niż pierwowzoru. Henry  niszczy Dorian głównie przez okazywanie jej braku akceptacji. Ta ekranizacja, jak żadna inna, szuka usprawiedliwienia zła w ludzkiej znieczulicy. Na szczególną uwagę zasługuje świetna ścieżka dźwiękowa, skomponowana przez Bernarda Hoffera, która akcentuje najważniejsze momenty fabuły.

Pierwotnie tekst ukazał się na  portalu Z kamerą wśród książek.

Polecam również inne notki z tej serii.

Jak Albert Lewin przedstawił Doriana Graya?
Jak Massimo Dallamano przedstawił Doriana Graya?

Jak Allan A. Goldstein przedstawił Doriana Graya?

Jak David Rosenbaum przedstawił Doriana Graya?\

ak David Rosenbaum przedstawił Doriana Graya?

Jak Olivier Parker przedstawił Doriana Graya?