Agnieszka Krizel - Mode-de-vie

Autor:   Agnieszka Krizel

Tytuł: „Mode-de-vie"

Wydawnictwo:  Ridero IT Solutions

ISBN: 978-83-81551-38-0

Data wydania: 4 września 2018

Liczba stron: 75

Strona autorki : http://nietypowerecenzje.blogspot.com

Według niektórych, każdy bloger piszący o książkach, jest niespełnionym literatem. To zapewne przesada, ale faktem jest, że prowadzenie swojego miejsca w sieci daje dużą motywację do rozwijania umiejętności pisarskich. Trudno więc dziwić się, że część z osób piszących o literaturze, prędzej czy później wydaje swoją książkę. Na taki właśnie krok zdecydowała się Agnieszka Krizel, czyli autorka bloga Recenzje Agi.

„jak na obrazie impresjonisty
brzęczą pszczoły w sadach
spod filiżanek kwitną jabłonie
lekko przysiada ważka
w wazonach niezapominajki”

(fragment wiersza Maj)

Mode-de-vie to niewielki, acz niezwykle urzekający tomik wierszy, który powstawał przez kilka lat. Mimo to zbiorek jest bardzo spójny i opiera się na kilku zasadniczych tematach. Pierwszym z nich jest tucholska przyroda, którą poetka opisuje z charakterystycznym dla siebie wdziękiem. Sporo tu miejsca na dostrzeganie drobnych szczegółów, których nie zauważamy, pędząc przez życie. Może to właśnie ta coraz rzadsza umiejętność wnikliwej obserwacji świata oraz plastyczność zastosowanego  języka przekazu, sprawiają, że część wierszy Agnieszki przypomina piękne fotografie, na których uchwycone są drobinki codzienności. Tomik wzbogacają piękne zdjęcia miejsc bliskich blogerce. Na jednym z nich widzimy zielony las, emanujący spokojem i siłą. Niestety, to miejsce wygląda już dzisiaj inaczej na skutek potężnych wichur, które nawiedziły województwo kujawsko-pomorskie w sierpniu 2017 roku. Agnieszce udało się jednak zachować w swoich wersach to, co zniknęło już na zawsze.

Jak Olivier Parker przedstawił Doriana Graya?

Tytuł „Doriana Gray"
Tytuł oryginału: Dorian Gray

Reżyseria:  Olivier Parker

Scenariusz:  Toby Finlay

Kraj produkcji:  USA

 Rok produkcji: Wielka Brytania

Długość filmu: 1 godz. 52 min.

Na koniec naszej kilkutygodniowej podróży śladami filmowego Doriana Graya należy wspomnieć o adaptacji, która kilka lat temu przekonała wielu Polaków do sięgnięcia po klasykę literatury. Oszałamiający sukces produkcji reżyserowanej przez Olivera Parkera miała zapewnić znakomita obsada aktorska, w której znaleźli się Ben Barnes i Colin Firth. Ta wersja przybliża specyficzny gotycki klimat oraz bardzo hermetyczne środowisko angielskie. Sama ocena całości zależy od tego, na ile widz akceptuje zmiany scenariuszowe w stosunku do rzeczywistej fabuły powieści. 

Postać głównego bohatera jest tu nieco spłaszczona, co mnie wręcz irytowało, zważywszy, iż tym  samym zniknęła warstwa psychologiczna, czyli  jeden z kluczowych elementów występujących w pierwowzorze literackim. Brak charakterystycznych niedopowiedzeń sprawia, że film momentami za mocno emanuje erotyzmem. W tym wypadku to lord jest twórcą zła w młodym człowieku. Dorian wydaje się bezwolną jednostką uzależnioną od cynicznego dżentelmena.

Produkcja jest przystosowana do potrzeb przeciętnego, współczesnego odbiorcy, lubiącego zwroty akcji oraz motywy miłosne. Sporo scen zostało dodanych lub zmienionych dla nadania większej dynamiki akcji. W tym miejscu należy wspomnieć o wprowadzeniu dodatkowej postaci kobiecej, która nie została wymyślona przez Wilde’a. Córka lorda Wottona (w tej roli Rebecca Hall) buduje dodatkowe napięcie pomiędzy dwojgiem głównych bohaterów. Ten zabieg sprawia, że to nie tytułowy Dorian, a Henry staje się dużo bardziej wyrazisty. Równocześnie można dostrzec kontrast pomiędzy wiktoriańską powściągliwością starszego pokolenia a emancypacją uosabianą przez  Emily.

Jak Brandon Russo przedstawił Doriana Graya?

Kadr z filmu ,Dorian reż. Brandon Russo (2007)

W 2007 roku pewien reżyser dokonał kolejnej próby uwspółcześnienia.Portretu Doriana Graya. Był to działający niezależnie Brandon Russo. Właściwie nie wiadomo czy króciutki ponad dwudziestojednominutowy filmik dostępny w serwisie YouTube można uznać za adaptację czy tylko szkic, by zachęcić inwestorów do wyłożenia sporej ilości pieniędzy na projekt nieznanego człowieka z Brooklynu. Pomysł nie zdobył rozgłosu i trudno się temu dziwić, biorąc pod uwagę drastyczność i jednoznaczne podejście do tematu. 

Jak David Rosenbaum przedstawił Doriana Graya?

Tytuł „Portret Doriana Graya "
Tytuł oryginału: The Picture of Dorian Gray

Reżyseria:  Dave Rosenbaum

Scenariusz:  Dave Rosenbaum

Kraj produkcji:  USA

 Rok produkcji: 1999

Długość filmu: 1 godz. 30 min.

Za jedną z najbardziej komentowanych  adaptacji Portretu Doriana Graya uważana jest produkcja z 2005 roku, w reżyserii Davida Rosenbauma. Tak naprawdę nie jest pewne kiedy dokładnie powstał wspomniany film. Część amerykańskich widzów twierdzi, że to bardzbo osobliwy zlepek kilku wcześniejszych wersji. Najbardziej zdziwiła mnie informacja, iż był to debiut reżyserski. Trzeba być niezwykle odważnym, by zacząć swoje działania na nowym polu sztuki filmowej od ekranizacji klasycznej powieści.

To kolejny przykład uwspółcześnienia tej historii. Już na początku seansu pojawiają się pewne wątpliwości co do czasu akcji. Jednym ze wstępnych kadrów filmu jest wspomnienie tego, jak dziadek głównego bohatera zabija na oczach chłopca jego matkę. Przy tej okazji widz dowiaduje się, iż morderca był współtwórcą bomby atomowej. Kłóci się to z sekwencją obrazu, który stara się nawiązywać do XIX wieku. Dalej zdajemy się otrzymywać odpowiedź na te wątpliwości, gdyż kluczowe sceny rozgrywają się w latach siedemdziesiątych XX wieku. 

Martyna Bunda - Nieczułość

Autor: Martyna Bunda

Tytuł: ,,Nieczułość"

Wydawnictwo: Wydawnictwo Literackie

ISBN:978-83-08064-27-6

Data wydania: 26 października 2017
Liczba stron: 348

O Nieczułości Martyny Bundy było niezwykle głośno już w momencie jej premiery. Książka znalazła uznanie zarówno wśród krytyków jak również czytelników. Wystarczy wspomnieć chociażby o nominacjach do Nike oraz nagrody Conrada. Co zadziwiające, chociaż wcześniej zetknęłam się z wieloma analizami tej pozycji, w mojej pamięci pozostały tylko ogólnikowe stwierdzenia, że jest to książka świetna, poruszająca i wstrząsająca. Usiadłam, więc do lektury kolejnej propozycji Dyskusyjnego Klubu Książki z dużymi oczekiwaniami.

Dziewcza Góra to mała miejscowość na Kaszubach, gdzie mieszka młoda wdowa wraz z trzema córkami. Kiedy je poznajemy, wydają się żyć lekko na uboczu swojej społeczności. Wynika to po części z faktu, że Rozela została swego czasu wyklęta przez rodzinę. Z biegiem lat kobieta zaznała odrobiny szczęścia, które przerwała nagła i tragiczna śmierć męża. Akcja Nieczułości toczy się na przestrzeni kilkudziesięciu lat i opowiada o losach kobiet, które pomimo tego, że często się kłócą i podążają własną drogą, zawsze mogą na siebie liczyć. Ich relacje będą ewoluować, czemu trudno się dziwić zważywszy na fakt, że ich charaktery diametralnie się od siebie różnią. Najbardziej podobna do swojej mamy jest Gerta. Dziewczyna czułaby się najlepiej, żyjąc w zgodzie z rytmem pór roku, który dałby jej poczucie przydatności i stabilizacji, a równocześnie nieograniczonego kontaktu z naturą. Niestety, wraz z biegiem lat kobieta przekona się, że jej życie będzie oparte na niepewności i przekonaniu, że nie jest w miejscu, gdzie być powinna. Średnia z sióstr, czyli Truda, posiada charakter pełen sprzeczności. Uwięziona na wsi, marzy by na stałe przenieść się do miasta, gdzie mogłaby spełniać swoje aspiracje. Dziewczyna czuje, że wiele lat temu bezpowrotnie utraciła szansę na lepszy los. I w końcu Ilda – według matki zakała rodziny. To właśnie ona poświęci najwięcej, aby choć przez chwilę poczuć się naprawdę szczęśliwą.