Jak Allan A. Goldstein przedstawił Doriana Graya?

Tytuł „Pakt z diabłem"
Tytuł oryginału: Dorian

Reżyseria:  Allan A. Goldstein

Scenariusz:  Peter Jobin, Ron Raley

Kraj produkcji:  Kanada. Wielka Brytania

 Rok produkcji: 2004

Długość filmu: 1 godz. 29 min.

W mojej drodze śladami ekranizacji czas na wizytę w ślepym zaułku. No dobrze, może dostrzegam w Pakcie z diabłem dość dużą inspirację Wildem, ale tak naprawdę ten film, to próba napisania kontynuacji dzieła literackiego. Przejdźmy jednak  do szczegółów.

Jest rok 1980. Na rynek  ma wejść nowy zapach dla mężczyzn. Reklamodawcy potrzebują nieznanych twarzy do promocji produktu. Zostaje zatrudniona najlepsza fotograficzka. W czasie  próbnych zdjęć menadżer gwiazd dostrzega niepozornego, młodego mężczyznę przepełnionego marzeniami. Luis pragnie robić zdjęcia, lecz zachęcony miłymi słowami łowcy talentów zgadza się zostać modelem. Chłopak jest pod wrażeniem tego, co dzieje się wokół niego. Czas mija, a on coraz bardziej ucieka od swoich pierwotnych planów. Pewnego dnia, przy okazji luźnej rozmowy, Henry wspomina o swojej ulubionej książce, czyli Portrecie Doriana Graya. Mężczyzna otwarcie przyznaje, iż podziela przekonania lorda Wottona. Luis, teraz już pod pseudonimem Dorian, nie znając dokładnie tekstu utworu, chce powtórzyć historię. W mroku swojego luksusowego domu pieczętuje swoje życzenie krwią.

Jak Tony Maylam przedstawił Doriana Graya?

Tytuł „The Sins of Dorian Gray"

Reżyseria:  Tony Maylam

Scenariusz:  Ken August, eter Lawrence

Kraj produkcji:  USA

 Rok produkcji: 1983

Długość filmu: 1 godz. 35 min.

Co by było, gdyby w rolę Doriana Graya wcieliła się kobieta? Główna bohaterka filmu to początkująca aktorka, mająca tylko jedno marzenie – być sławną i zapamiętaną na lata. Niestety, dziewczyna ma świadomość, że młodość przemija, a wokół niej jest mnóstwo koleżanek, które z chęcią ją zastąpią, więc korzysta z każdej nadarzającej się okazji, by zaistnieć, W trakcie robienia pewnych zdjęć próbnych zauważa ją Henry, łowca modelek. Proponuje dziewczynie pracę, lecz to wiąże się z rezygnacją z wielkich marzeń o Hollywood. Decyzja nie jest prosta, ale ogromne, piękne mieszkanie oraz spora doza narcyzmu sprawia, iż po pewnym czasie Dorian przyjmuje propozycję. Równocześnie kobieta rozkochuje w sobie żonatego mężczyznę, który za kilka miesięcy ma zostać ojcem. W chwili, gdy muzyk postanawia zakończyć małżeństwo, dowiaduje się, iż bohaterka nie jest zainteresowana trwałym związkiem.

Przez długi czas wydaje się, że powieść Wilde’a pojawia się wyłącznie, jako pretekst, by pokazać dylemat między wyborem pasji a stabilizacją  finansową oraz dość schematyczny wątek miłosny. Faktem jest, że scenariusz akcentuje kwestię posiadania własnej woli, Przez cały film piękność toczy wojnę między własnym narcyzmem i resztkami duszy. Posiadana taśma staje się nie tylko dowodem zbrodni, ale także wzmacniaczem pychy.

Jak Massimo Dallamano przedstawił Doriana Graya?

Tytuł „Portret Doriana Graya"

Tytuł oryginału:Dorian Gray"

Reżyseria:  Massimo Dallamano

Scenariusz:  Massimo Dallamano, Günter Ebert i inni

Kraj produkcji:  Wielka Brytania,  Włochy. RFN

 Rok produkcji: 1970

Długość filmu: 1 godz. 50 min.

Łatwo popaść w przesadę. Opisując ekranizację Portretu Doriana Graya z 1945 roku, narzekałam na zbyt duże ukrycie głównego motywu, a teraz dostałam go w nadmiarze. Czasami dosłowność zabija prawdziwy sens. Ciężko nie uznać, iż w kolejnej adaptacji w rzetelny sposób nie pokazano procesu upadku głównego bohatera. Jest tylko jeden, zasadniczy problem. To może drażnić przesadnym erotyzmem.Za ciekawy można uznać w tym wypadku zamysł stworzenia z Doriana kogoś w roli pana do towarzystwa, tudzież gwiazdora, któremu żadna kobieta nie potrafi się oprzeć. Nie do końca wiadomo czy to płeć piękna rzuca się na naszego bohatera, czy to on je kusi. Pewne jest tylko jedno – to symbol wyzwolenia seksualnego.

Takie europejskie spojrzenie na erę dzieci kwiatów rodem z USA ma swoje plusy i minusy. Postrzegając kino naszego kontynentu, jako  bardziej artystyczne, film ostatecznie wyłamuje się z konwencji. Postacie, choć tak współczesne, aspirują do hollywoodzkiego obrazka. Mocna fascynacja Stanami Zjednoczonymi  jest  widoczna w realizacji i postrzeganiu fabuły.

Helmut Berger wcielił się w Doriana w niezwykle realistyczny sposób. Myślę, że nie wynikało to tylko z jego predyspozycji aktorskich. Na przestrzeni pracy artystycznej, a głównie w czasach swojej największej świetności, ten Austriak był chętnie obsadzany, jako odtwórca postaci niezwykle zawikłanych emocjonalne, np. osób uzależnionych bądź szaleńców.  Otwarcie Berger przyznawał się do swojej biseksualności, czym spowodował niemały szok. Jawne okazało się też uzależnienie od alkoholu i narkotyków. Wiadomo, że mężczyzna  kilka razy podejmował próby samobójcze. To jeden z tych niewielu jaskrawych przykładów, gdy widz zastanawia się na ile kreowana postać jest odbiciem osobistych przejść aktora, a na ile to jego gra.

Jak Albert Lewin przedstawił Doriana Graya?

Tytuł „Portret Doriana Graya"

Tytuł oryginału:„The Picture of Dorian Gray"

Reżyseria:  Albert Lewin

Scenariusz: Albert Lewin

Kraj produkcji:  USA

 Rok produkcji: 1945

Długość filmu: 1 godz. 50 min.

Tym razem zabieram Was do wyjątkowego świata Oscara Wilde’a.  Od momentu wydania Portretu Doriana Graya w 1890 roku, powstała niezliczona ilość rysunków, filmów, książek i innych projektów inspirowanych tym niezwykłym dziełem.  Samo oko kamery widziało tę klasyczną powieść w kilku całkiem różnych aspektach. Jestem przekonana, iż ci wszyscy, którzy mieli kontakt ze wspomnianą wyżej pozycją wydawniczą z pewną dozą ciekawości wybiorą się ze mną śladem nie tylko Doriana Greya, ale również rozwoju sztuki filmowej na przestrzeni kilkudziesięciu lat.

Jedna z pierwszych adaptacji książki, nie dała na siebie długo czekać. Już w 1945 roku jej własną wizję przedstawił Albert Lewin. Osobiście, miałam nadzieję na, choć częściowe odwzorowanie rzeczywistości przełomu XIX i XX wieku. Moje oczekiwania zostały zaspokojone tylko w pewnym stopniu. Stroje męskie zostały dość szczegółowo wykonane. Niestety, o sukniach pań nie można tego powiedzieć. Gdzieś w tle widać modę rodem z lat czterdziestych. Czy to wada, czy zaleta oceńcie sami.

Gra aktorska jest bardzo zróżnicowana. Są tu zarówno dobrze nakreślone, jak również nieco przyblakłe osobowości. Szczególną uwagę warto zwrócić na dwie kreacje. Angela Lansbury świetnie potrafiła przedstawić dość delikatną psychikę Sybil Vane, za co zresztą została nagrodzona statuetką Oscara. To doskonały przykład aktorki czasów powojennych – pięknej, wyrazistej i umiejącej dość dobrze śpiewać. Znakomicie poradził sobie również George Sanders wcielający się Lorda Wottona. Aktor potrafi zahipnotyzować widza, co powoduje, iż przyćmił sylwetkę głównego bohatera. 

Książka i supermarket. Serie

To już ostatnia część moich sklepowo-literackich rozmyślań. Może to i dobrze, bo co za dużo to niezdrowo. Czyżby? Zawsze zastanawiał mnie fenomen słodyczy. Od dziecka wpaja się nam, że w łakociach nie ma nic dobrego. Bardzo często jednak nie jesteśmy w stanie oprzeć się pokusie sięgnięcia po czekoladę, bądź batonika, pomimo świadomości, iż chwila beztroskiego łakomstwa może skończyć się kilkoma zbędnymi kilogramami. Wszystko dzięki obecności w nich serotoniny, czyli związku, który naturalnie poprawia nastrój i pozwala na szybki zastrzyk
energii.