Anna Janko - Boscy i nieznośni. Niezwykłe biografie

Autor: Anna Janko

Tytuł: „Boscy i nieznośni. Niezwykłe biografie"   

Wydawnictwo: Zwierciadło

ISBN: 978-83-63014-48-3

Data wydania:  7 listopada 2012

Liczba stron: 260

Pomimo że uwielbiam biografie, sporadyczne sięgam po pozycje, gdzie opisana jest więcej niż jedna osoba. Prawdopodobnie wynika to z faktu, iż lubię poznawać opisywaną postać w najdrobniejszych szczegółach. Trudno więc dziwić się mojemu sceptycyzmowi, gdy do moich rąk trafiła książka Anny Janko „Boscy i nieznośni. Niezwykle biografie”. Z drugiej strony cała nasza grupka, składająca się na lokalny Dyskusyjny Klub Książki, miała czytać tę publikację gdzieś pomiędzy pieczeniem mazurków a ozdabianiem pisanek, stąd wskazana była lektura bogata w treści, lecz zwięzła w formie. 

Na całość wydania składa się dwadzieścia jeden szkiców biograficznych znanych poetów, prozaików i artystów, których twórczość jest bliska autorce. W moim przypadku były to teksty zarówno o osobach, o których miałam już okazję czytać drobiazgowe opracowania, jak również rozdziały o nieznanych mi osobowościach. Tutaj należy podkreślić, że publikacja jest naprawdę miłą niespodzianką dla miłośników poezji. Warto zwrócić uwagę na dość osobistą notatkę o Julii Hartwig czy Annie Kamieńskiej. Nie należy jednak postrzegać tej pozycji, jako czegoś, co znawcy tematu i badacze literatury uznają za odkrycie. 

Magiczna Tita w kadrze

Tytuł „Przepiórki w płatkach róży"
Tytuł oryginału:„Como Agua Para Chocolate"

Reżyseria:  Laura Esquivel

Scenariusz: Alfonso Arau

Kraj produkcji:  Meksyk

 Rok produkcji: 1992

Długość filmu: 1 godz. 54 min.

Jakiś czas temu zachwycałam się powieścią „Przepiórki w płatkach róży”. Już wówczas wiedziałam, że nie jest to moje pożegnanie z tą fabułą. Byłam pewna, iż prędzej czy później będzie mi dane obejrzeć jej ekranizację. Ci, którzy nieco dokładniej śledzą moje poczynania, znają pewnie mój autorski kącik filmowy na portalu Z kamerą wśród książek, gdzie od czasu do czasu pastwię się nad udanymi i chybionymi adaptacjami. Tym razem jednak postanowiłam napisać o filmie na „moim kawałku blogowej podłogi”. Dlaczego? Przede wszystkim, dlatego że tekst poniekąd dotyczy mojej współpracy z lokalnym Dyskusyjnym Klubem Książki. Jest też drugi bardziej trywialny powód. Do tej chwili nie rozumiem, co się stało, że chyba, jako jedyna z osób, które oglądały seans, nie mam ochoty napisać hymnu pochwalnego na jego temat, choć miałabym do tego wszelkie podstawy. Jest tym filmie wszak wszystko, czego pragnąłby czytelnik i fan filmu zarazem. Dlaczego więc nie czuję motylków w brzuchu?

Niewielu polskich czytelników wie o tym, iż Laura Esquivel jest również znana w swojej ojczyźnie, jako autorka scenariuszy. Nim zasłynęła na całym świecie swoją debiutancką powieścią, zajmowała się tworzeniem widowisk telewizyjnych dla dzieci. Jej pierwszy scenopis przeznaczony na duży ekran, tworzący fabułę filmu „Chido One tacos de Oro” był nominowany do nagrody Ariel przyznawanej przez Meksykańską Akademię Filmową.  Niemniej kluczowym momentem w życiu Laury okazała się jej debiutancka książka, której adaptacji podjął się pierwszy mąż artystki Alfonso Arau. Można przypuszczać, że aspekt osobisty ułatwił pracę na planie, lecz już kilka lat później doszło do głośnego rozwodu słynnej pary po dwudziestu latach szczęśliwego małżeństwa. Arau bez pardonu obwiniał żonę o oszustwa i zniesławienie. Wznowienie relacji zawodowych byłego małżeństwa nastąpiło dopiero w 2009 roku.